Sakrament Małżeństwa
| DOKUMENTY POTRZEBNE DO ZAWARCIA SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA |
|---|
|
Małżeństwo (wg KKK)
Sakrament Małżeństwa jest to nierozerwalny związek ochrzczonych: mężczyzny i kobiety, których Chrystus uświęca i uzdalnia do spełniania obowiązków małżeńskich i rodzinnych.- Czym jest małżeństwo chrześcijan?
Jest wyniesionym do godności sakramentu przymierzem, poprzez które mężczyzna i kobieta tworzą intymną wspólnotę życia i miłości (1660).
- Jakich łask udziela sakrament małżeństwa?
Sakrament ten daje małżonkom łaskę kochania się miłością, którą Chrystus umiłował Kościół, umacnia ich nierozerwalną jedność i uświęca na drodze życia wiecznego (1661).
- Na czym opiera się sakrament małżeństwa?
Sakrament małżeństwa opiera się na wzajemnej zgodzie, tzn. na woli wzajemnego i nieodwołalnego oddania się sobie w tym celu, by żyć przymierzem miłości wiernej i płodnej (1662).
- Jakie są istotne cechy małżeństwa?
Istotne cechy małżeństwa to: jedność, nierozerwalność i otwarcie na płodność (1664).
Chrystus Zbawca ludzi i Oblubieniec Kościoła, umiłował Kościół i wydał zań siebie samego ,aby również małżonkowie przez obopólne oddanie się sobie miłowali się wzajemnie w trwałej wierności.
Dlatego osobny sakrament umacnia i jakby konsekruje małżonków chrześcijańskich do obowiązków i godności ich stanu.
Małżonkowie wypełniają mocą tego sakramentu swoje zadania małżeńskie i rodzinne.
Przeniknięci duchem Chrystusa, który przepaja całe ich życie wiarą, nadzieją i miłością, zbliżają się małżonkowie coraz bardziej do osiągnięcia własnej doskonałości i obopólnego uświęcenia, a tym samym do wspólnego uwielbienia Boga.
Stąd dzieci, a nawet wszyscy pozostający w kręgu rodzinnym znajdą łatwiej drogę szlachetności, zbawienia i świętości, jeżeli przewodzić jej będzie przykład rodziców i modlitwa rodzinna.
Małżonkowie zaś, ozdobieni godnością oraz zadaniem ojcostwa i macierzyństwa, wypełnią sumiennie obowiązki wychowania, zwłaszcza religijnego, które należy przede wszystkim do nich.
Na podstawie konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym
Gaudium et spes Soboru Watykańskiego II
(nr 48)
Miłość Małżeńska i modlitwy małżonków.
Małżeństwo zawarte przez dwie kochające się osoby nie jest tylko dziełem człowieka, wynikającym z jego wolnej decyzji. Jest przede wszystkim dziełem Boga, danym człowiekowi w prezencie. „Mężowie powinni miłować swoje żony, tak jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje. Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus - Kościół, bo jesteśmy członkami Jego Ciała. Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem. Tajemnica to wielka, a ja mówię: w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła. W końcu więc niechaj także każdy z was tak miłuje swą żonę jak siebie samego! A żona niechaj się odnosi ze czcią do swojego męża! (List do Efezjan 5,28-33)”Miłość małżonków jest darem i zadaniem. Do tej rzeczywistości nieustannie się dorasta. Bóg, który jest miłością, jest jej źródłem. Małżeństwo to wspólnota miłości, a miłość jest z Boga. U świętego Jana znajdujemy takie słowa „Miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga” (1J 4,7). Dlatego miłość małżonków jest jakby odblaskiem miłości Bożej.
„Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam, uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc” (Rdz 2,18).
Nie ma udanego małżeństwa bez wspólnej modlitwy. Modlitwa małżonków to spotkanie męża i żony, którzy razem, jedno przy drugim, stają w obecności Boga i proszą go, aby potrafili kochać się tak, jak On chce. Pisze święty Paweł w Hymnie o miłości (1 Kor 13):
„Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest…wszystko znosi, wszystkiemu wierzy…wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość, te trzy: z nich zaś największa jest miłość”
Boże, w majestacie nieskończony, który stworzyłeś nas na swoje podobieństwo, pomóż nam dostrzegać w sobie Twój obraz i szanować siebie. Miłości niepojęta, który w Synu swoim umiłowałeś nas do końca, wzmacniaj w nas miłość, ślubowaną przed Twoim ołtarzem, aby w nas nieustannie wzrastała, abyśmy miłując się wzajemnie, szukali Twojej woli na każdy dzień. Boże zawsze wierny swoim obietnicom, wieczny i niezmienny, wzmacniaj nasze słowo wierności małżeńskiej, aby nie zwyciężyła nas słabość, aby niebezpieczeństwa nas nie pokonały, ale by jaśniała wierność w naszym związku ku Twojej chwale i naszemu dobru. Amen.
(Za zgodą Kurii Biskupiej Warszawsko-Praskiej z dnia 28.06.2010, nr 1246(K)2010 (do prywatnego odmawiania)
Ojcze nasz… Zdrowaś Maryjo… Chwała Ojcu….
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie
i zniszczyć prezenty.
Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia
i próbować dzielić to, co było dla dwojga.
Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić
przeciw waszej wolności.
Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go,
by zobowiązał się z wami...
On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne?
A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym.
Miłość się staje
Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem,
ale domem do zbudowania i utrzymania,
a często do remontu.
Nie jest triumfalnym "TAK",
ale jest mnóstwem "tak",
które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić!
Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść.
I nie wolno mu odebrać życia,
które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Michel Quoist
Maryjo, Matko Miłosierdzia Bożego!
Zawierzamy ci dzisiaj naszą rodzinę, którą staliśmy się przez sakrament małżeństwa. Prowadź nas drogami wiary do samego źródła miłości – do Jezusa.
Za błogosławionym Janem Pawłem II pragniemy całkowicie zawierzyć się Tobie: »Totus Tuus, Maryjo«!
W Twoim Niepokalanym Sercu składam dziś całego siebie i mojego męża (imię)/żonę (imię), naszą wspólną modlitwę, nasze rozmowy, nasze życie intymne, nasze przyszłe dzieci, ich wychowanie, każdą chwilę naszego wspólnego życia.
Zawierzamy dziś Tobie naszą miłość, abyśmy się kochali i szanowali, czuwaj nad nami i nie dozwól nam nigdy odłączyć się od Miłości Chrystusa.
Spraw, abyśmy, w świętym sakramencie małżeństwa, w miłości, wytrwali do końca naszych dni.
W Twoim Niepokalanym Sercu zamykamy całą naszą przyszłość.
Matko zatroskana o małżonków na weselu w Kanie Galilejskiej, czuwaj nad nami, aby niczego nam nie zabrakło do dobrego, szczęśliwego życia.
Królowo Rodzin módl się za nami.
Amen
Świętość małżeństwa i rodziny
Nauczanie Jana Pawła II o miłości małżeńskiej - oblubieńczej zawiera się na dwóch płaszczyznach: poetyckiej i teologicznej, które przy głębszej analizie wzajemnie się przenikają, tworząc wspólny nurt myśli teologicznej.
Z przeprowadzonych powyżej analiz można wyciągnąć następujące wnioski:
- miłość oblubieńcza w nauczaniu Jana Pawła II stanowi z jednej strony wlaną przez Boga człowiekowi zdolność, zaś z drugiej cel, ku któremu człowiek musi zmierzać w swoich codziennych wyborach, poprzez nieustanne kształtowanie w sobie postawy bezinteresownego dawcy;
- pewnym ideałem w nauczaniu Papieża jest ukierunkowanie każdej miłości oblubieńczej na Boga, który jest jej ostatecznym adresatem, dzięki czemu osoba kochana jest składana Mu w darze;
- Papież dowartościowuje ciało, które staje się symbolem i pośrednikiem jedności dusz. Ciało pełni rolę widzialnego „znaku jedności”;
- Jan Paweł II podkreśła, że autentyczna miłość swój początek i kres ma w Bogu, ku któremu prowadza się kochające osoby;
- konsekracyjny wymiar miłości pozwala mówić o uświęcającej mocy współżycia seksualnego jako znaku miłości, jedności i płodności, który prowadzi małżonków ku Stwórcy;
- ta sama konsekrująca moc miłości wynosi role małżonków do naturalnego kapłaństwa, dzięki któremu mąż i żona, celebrując miłość, powierzają siebie nawzajem Bogu, przez co uświęcają swoje człowieczeństwo;
- Jan Paweł II podkreśla, że autentyczna miłość zawsze „patrzy” na nagie ciało współmałż0nka czystymi oczami i pragnie je uszanować;
- czułość bez miłości jest zafałszowaniem relacji.
Miłość oblubieńcza w nauczaniu Jana Pawła II jawi się jako akt wynoszący człowieka ponad przeciętność. Miłość bowiem uzdalnia go do ponoszenia niebywałych ofiar dla osoby kochanej, a jednocześnie przybliża go do Boga, który jest jej źródłem, ale i ostatecznym celem. W konsekwencji osoby kochające się stają się dla siebie nawzajem świadkami Boga-Miłości, który ich uświęca i konsekruje.